با بنفشه ها نشسته ام

زرد و نیلى و بنفش
سبز و آبى و کبود!
با بنفشه ها نشسته ام
سال هاى سال
صبح هاى زود.
در کنار چشمه ى سحر
سر نهاده روى شانه هاى یکدگر
گیسوان خیسشان به دست باد

شهر را گویی نفس در سینه پنهان است

در کجای این فضای تنگ بی آواز
من کبوترهای شعرم را دهم پرواز؟
شهر را گویی نفس در سینه پنهان است
شاخسار لحظه ها را برگی از برگی نمی جنبد
آسمان در چار دیوار ملال خویش زندانی است
روی  این مرداب یک جنبنده پیدا نیست
آفتاب از اینهمه دلمردگی ها رویگردان است
بال پرواز زمان بسته است