اشعار لب «سری پنجم»

صد شربت شیرین ز لبت خسته دلان را

 نزدیک لب آرند و چشیدن نگذارند

کمال خجندی

لب بـــــــــــــر لب من نهاد و می‌گفت

 جانت چو به لب رسیـد خامــــــوش

مولوی

در مقام حرف مهر خاموشی بر لب زدن

 تیغ را زیر سپر درجنگ پنهان کردن است

صائب تبریزی

اشعار لب « سری چهارم»

اشکش به گونه بود که آورد سوی من

 بار دگــــــر لبان خود از بوسه پیش

نورانی

لیکن نداد بر لب من بوسه ز انکه یافت

در دیدگان خسته من گور عشق خویش

نورانی

هرستم ازچشمش آیدعذرمی‌خواهد

لبش تلخی با دام را شکّر تلافی می‌کند

صائب تبریزی

اشعار لب «سری سوم»

لب نهادم به لب یار و سپردم جان را

تا به امروز بدین مرگ نمرده است کسی

صائب تبریزی

ترک جان می‌بایدم گفتن که این شیرین لبان

 بوسه می‌بخشند امّا جان شیرین می‌برند

فروغی بسطامی

آرزوی بوسه ازساقی نه حدچون منی است

 مستم و با ترس می‌بوسم لب پیمانه را

کلیم کاشانی

اشعار لب «سری دوم»

لب بر لبش نهادم و اشکم زدیده ریخت 

بـــر روی گل چو ابر بهاران گریستم

اشتری

لب بر لبم نهاد و به من گفت با نگاه:

اینک همان لبی که قرار تو برده بود

نورانی(وصال)

بوسیدن لب یار ، اوّل ز دست مگذار

کاخر ملول گردی از دست و لب گزیدن

حافظ

اشعار «لب» سری اول

به چه مانند کنم سرخی لبهای تو را؟

به یکی لاله شاداب که بنشسته به کوه؟

به شرابی که نمایان بود از جام بلور؟

به صفای گل سرخی که بخندد در باغ؟

به شقایق که بود جلوه گر بزم چمن؟

یا به یاقوت درخشانی در نور چراغ؟